یک سرگشتگی غریبی به آدم می دهد. اینکه می گویی: راحتی؟ نمی گوید راحتم. می گوید یعنی چه. بعد خودت باید جواب بدهی. اینکه سیگار را که می گیرانی که ما دو دراز کشنده ی سیگار کشنده ی مالامال خوش. سیگار کشنده که نباشد و بپرسد یعنی چه؟ این یعنی چی و ترجمه کن سرم را گشته می کند. با میم حرف می زدم، که چقدر احساس بچه ی پنج ساله ای با بنیادی ترین سوال ها را دارم در فرهنگی که شبیه من نیست. اینکه هر چه بوده از سریال ها دیده ام که دو ریال نمی ارزد. چون زندگی واقعی کجا. آنها کجا. گفتم با دوستانم که حرف می زنم نمی فهممندم. یعنی می فهمد، درک نمی کنند. یک فهم دوستانه ی شیرین است. اما جایی که آنها بزرگ شدند آنقدر با جایی که من بزرگ شده ام فرق دارد و جنگ هایی که من و ما کرده ایم انقدر برایشان غریب است که به قول "میم" اینها همان جذب اگزاتیک بودن ما می شوند. که حتمن جزوی از ظاهر اگزاتیکمان است.

خلاصه شیرینی زیر زبانش یک طرف، گشتگی توی سرش یک طرف دیگر.

زندگی دارد یک جورهایی خودش به زور رزولوشن جدید برایم تعریف می کند: صبور بودن.

من آدم پروژه های بلند مدت نیستم. یعنی نبودم. اما حالا هر ور را نگاه میکنم تبصره اش صبوری است. صبور باش جانم. صبور باش. چهارده روز از شروع بیست و شش سالگی ام می گذرد. این تمام شدن 25 برای من بحران بود. یک ایده آلی داشتم از بیست و پنج سالگی ام، که نشدم. لباس ها که در هم غلطانده می شد فکر کردم حالا خیلی هم بد نیست. یعنی یاد بگیرم نیمه های مثبت خودم را ببینم جای انتقاد لاینقطع. این بد نیست صرفن به بخش کاری و درسی ام برمیگردد. زندگی عاطفی ام آشفته بازار است. انتخاب خودم بود دیگر، نبود؟ بود.

این روزها زیاد به برگشتن ایران فکر میکنم. نمی دانم شاید تحت تاثیر هورمون باشم. یا فقدان هم آغوشی شبانه. حالا چرا فکر می کنم ایران اینها را دارد؟ ندارد. یک ساعت دیگر کلاس داریم، نمی خواهم بروم.

اینها را فردایش نوشتم. کلاس را از نیمه رفتم. امشب میهمانی دعوتم. کلی کار دارم. کلی کار. حتی معاشرینی که خواهم دید را دوست چندانی هم ندارم ولی از بس این چند وقت طاقچه بالای معاشرت گذاشته ام جرات "نه" گفتن ندارم.

دیشب با ب رفتیم در شهر چرخیدیم، سیب زمینی و نوشیدنی ملی خوردیم و حرف و حرف. با ب که حرف میزنم دلم روشن می شود که آخر همه ی سختی ها خوشی تحمل ناپذیر هستی خواهد آمد. پس جان بکن دخترم. جان بکن و صبور باش.